Oei...'t is niet waar

Heb jij dat ook dat je een krak bent in één of ander vakgebied of een talent hebt waar anderen jaloers op zijn maar soms opeens héél verrassend kan je op datzelfde gebied ferm onozel uit de hoek komen?
Ik dus wel/ook
Vandaag kreeg ik telefoon van de school van het jongste kind die sportdag had. Ik was net bezig met het afronden van een pedicurebehandeling en nam niet meteen op maar de onbekende nummer bleef bellen dus toch maar opgenomen terwijl de klant nog aanwezig was. 'Uw dochter heeft een accidentje gehad, niets ernstigs hoor! (gelukkig maar want dát zijn de woorden die ik METEEN nodig had om te horen) Er is één nagel van haar pinkteen af en die daarnaast bloeit ook erg maar lijkt er nog aan te hangen. Ze is erg overstuur, kan u misschien komen?'
Gelukkig was de klant er nog want dan MOET ik nog éven professioneel blijven en dus kalm. We ronden de afspraak verder netjes af hoewel ik niets meer heb opgeslagen van wat hij nog zei want..... ik mag dan verpleegkundige van opleiding zijn en ik mag dan wel traumanagels allerlei van mijn klanten behandelen en naar de youtube video's van de Footdoctor kijken waarbij halve nagels gemarineerd in pus worden verwijderd; als het om mijn kinderen gaat, verander ik in een kip zonder kop. Brein. Gaat. Uit.
Ik vond het superslim om een schaar mee te nemen en pleisters, fiets aan sporthal, fiets moet in autokoffer geraken (altijd onhandig gedoe), boekentas nog van school halen maar daar is geen parking rond 15.30u en kind kan waarschijnlijk even niet stappen want schoen is uit,....ik regel het allemaal in mijn hoofd, d.i. ik schakel thuiswerkende echtgenoot in en we vertrekken samen met schaar en pleister in de auto naar de sporthal.
Ik doe alsof ik een ambulance ben bij het aankomen, 'gekke mama, haha lollig', zie de tenen en -slik- auch. Veel bloed ook.

Tu taaa
Ik tover de pleisters en schaar uit mijn jas en begin te plakken en ik weet nog steeds niet waarom. Ik krijg ondertussen een update van de juf, kind huilt niet, kermt soms. Alles lijkt ok. Fiets in koffer, kind in auto, rijden naar school, oppikken boekentas en hop naar huis.
We spreken in de auto af dat er nog ontsmet moet worden en kind begint te huilen. Ik word zenuwachtig want echt waar....dit doe ik NIET graag bij MIJN kinderen met ZO'N teentjes! Ik delegeer die pijnlijke dingen altijd aan de man of spoedarts. Maar dat zou nu té belachelijk zijn (ik ben toch de pedicure/verpleegkundige) dus kind in behandelstoel, huilen wordt luider en de pleisters plakken héél héél hard en verdorie, dat is goed materiaal! Nog altijd weet ik niet waarom ik die pleisters rond die pijnlijke tenen deed..... Het moest als mijn toverstok fungeren maar het is een marteltuig geworden.
Tien minuten later zijn ze verwijderd, ontsmetten (luide kerm! MAAR HET DOET GEEN PIJN MAAR IK BEN BANG EN IK WEET WEL DAT IK NIET BANG MOET ZIJN MAAR IK KAN ER NIET AAN DOEOEOEON....!!!!!) 'Is goed schattie, helemaal niet erg'. Veel te dikke portie ontsmettende zalf erop, verband glijdt eraf, terug erop duwen, veel te veel zelfklevend verband errond....en oef, klaar. Het ziet er niet uit.
Ik voel me vaak een goede pedicure en ken mijn superkrachten; technisch goed onderlegd, niet bang van een uitdaging, ik bewaar mijn kalmte als het niet zo goed lukt, doorverwijzen zo nodig etc.
Maar vandaag was ik .... gewoon een kip zonder kop.
